Adoracja Eucharystyczna to bardzo trudna i nużąca forma modlitwy. Chyba, że adorujący rozsiądzie się wygodnie, trochę sobie może pośpi, albo odpocznie chwilę od miejskiego zgiełku, od zapracowania, albo…. pobyt z Jezusem stał się treścią jego życia – jest jak św. Jan, który w czasie Ostatniej Wieczerzy spoczywał na piersi Chrystusa. Niedawno pisaliśmy, że nie wypada rozsiąść się wygodnie – nie zapominajmy, Kogo adorujemy! Właściwie, przy niezachowaniu odpowiedniej, choć trochę niewygodnej pozycji ciała (nie zawsze jest możliwa postawa klęcząca np. z powodu stanu zdrowia) trudno określić taką modlitwę słowem „adoracja” (z łac. adoratio – oddawanie czci, uwielbienie). Raczej jest to rozmowa z… kolegą… Myślę, że w bardzo wielu wypadkach Bóg i taką formę wygodnej modlitwy jakoś przyjmuje, ale czy ostatecznie jest Mu ona miła? Każdy sam musi sobie na to pytanie odpowiedzieć. Warto przytoczyć św. Pawła: „Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego”. Nasz Pan na Krzyżu, a my na krześle jak na tronie z wyciągniętymi do przodu nogami (piszę o zdrowych – to są fakty w naszych kaplicach!). Coś tu jest nie tak – nieprawdaż? Ale wróćmy do początku – Adoracja Eucharystyczna to bardzo trudny, szczególnie dla początkujących w tej formie modlitwy – czas. Ale przez to ogromnie zasługujący. Ogromnie. Na naszej stronie też pragniemy zwrócić uwagę na pewne pokutnicze formy Adoracji – chociażby czuwanie w nocnych godzinach. To już jest dla naszej natury strasznie ciężkie – jednak, jak wielkie są wtedy owoce takich czuwań!!! 

Wygodnictwo kłóci się z Krzyżem Chrystusa! Obyśmy nie stali się wrogami Krzyża – w niejednym miejscu św. Paweł napomina o tym w swoich listach. A to nie może być tylko w jakiejś wewnętrznej teorii. To właśnie nasze ciało najpierw ma być ukrzyżowane. „A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami.”