Jak powinno wyglądać świętowanie w rodzinach katolickich dnia Pańskiego (czyli niedziel i innych świąt)? Czym ten dzień ma się wyróżniać? Obżarstwem, lenistwem, przyjęciami, wielogodzinnymi pogadankami ze znajomymi, oglądaniem telewizji/filmów, nadrabianiem zaległości z pracy/szkoły? Niestety tak można scharakteryzować niedzielę u większości praktykujących katolików, a nawet mających się za gorliwych.

Oczywiście idą oni na mszę św., ale czym jest ta godzinka wobec całego dnia spędzonego na uganianiem się za przyjemnościami tego świata (dogadzanie swoim zmysłom), na szukaniu akceptacji, szczęścia i radości w drugim człowieku? A gdzie w tym wszystkim czas dla Pana Boga, który osamotniony przebywa dla nas w każdym tabernakulum? To właśnie On, Dawca Życia i czasu, dał nam ten dzień święty i to przykazanie. Chciał, abyśmy odpoczywając od codziennych prac niekoniecznych, znaleźli czas na spokojne spotkanie z Nim nie tylko podczas mszy św., ale i poza nią – na adorację Eucharystyczną, na Różaniec, Koronkę. W naszym życiu często planujemy, kogo odwiedzimy, z kim się spotkamy. A czy kiedykolwiek zaplanowaliśmy sobie, że któregoś dnia pójdziemy całą rodziną na Spotkanie z Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie? Lub że pomodlimy się całą częścią Różańca w domu? Kto nauczy dzieci życia modlitwy, jeśli nie rodzice? Kto z dziećmi porozmawia o Panu Bogu, opowie im o Nim, odpowie na pytania? Inną niezwykle bezcenną formą modlitwy jest lektura duchowa, czyli czytanie m. in. Pisma Św., dzieł i żywotów świętych.

Nie lekceważmy sobie przykazań Bożych, aby nie spełniły się słowa proroka Amosa: Wasze święta zamienią się na smutki, a wasze pieśni na żałobne lamentacje. (Tb 2, 6)